Specyficzne zaburzenia uczenia się mają charakter ograniczony i mogą występować u dzieci, które są normalne, a nawet utalentowane w ogólnym funkcjonowaniu. Upośledzenie rozwoju może się ujawnić w posługiwaniu się językiem, mową, w zakresie umiejętności liczenia lub sprawności ruchowej i nie jest ono spowodowane żadnym wykrywalnym defektem fizycznym czy neurologicznym(funkcjonują hipotezy o biologicznym bądź organicznym pochodzeniu upośledzenia uczenia się). Najlepiej znanym przebadanym zaburzeniem tego typu są rozmaite trudności w czytaniu i pisaniu, zwane ogólnie „dysleksją”. (Więcej o dysleksji w zakładce FAQ, w głównym menu naszej strony). Osoba z dysleksją ma trudności z rozpoznawaniem słów i rozumieniem tekstu czytanego. Często stwierdza się u niej wyraźne kłopoty z ortografią. W czasie badania umiejętności czytania takie osoby zawsze pomijają, dodają i zniekształcają słowa, czytają bardzo powoli i zacinają się. Dzieci młodzież z upośledzeniem uczenia się przejawiają rozbieżność pomiędzy oczekiwanym od nich poziomem wiedzy szkolnej a faktycznymi osiągnięciami w nauce w zakresie niektórych stawianych przez szkołę zadań, takich jak: liczenie, ortografia, pisanie i czytanie. Wówczas mówimy o problemach: dyskalkulii, dysortografii, dysgrafii i dysleksji. Iloraz inteligencji tych dzieci, środowisko rodzinne oraz wzorce kulturowe, powinny sprzyjać co najmniej przeciętnym osiągnięciom szkolnym. A tak niestety nie dzieje się. Na początku swojej edukacji nie mają one wyraźnych stresujących problemów emocjonalnych, nie wykazują braku motywacji i chęci współpracy, nie brak im chęci do zadowalania nauczycieli i rodziców. Ale do czasu. Chociaż napisano na ten temat wiele prac naukowych, niestety do tej pory wiedza w tym zakresie, w wielu szkołach wciąż nie jest lub jest rzadko stosowane jako dodatkowe kryterium pomagajace przy ocenianiu pracy tych uczniów. W wielu publicznych i niepublicznych szkołach, gdzie zasadą jest bezmyślne i sztywne traktowanie wszystkich uczniów jednakowo, młody człowiek, który wolniej nabywa niezbędne umiejętności lub uczy się w inny sposób niż przewidują to rutynowe procedury, staje się bardzo kłopotliwym podopiecznym i „specyficznym” problemem dla szkoły i obowiązującego systemu edukacji. Konsekwencją zderzenia się takiego ucznia się z system oświatowym może być zrujnowana samoocena i zdrowie psychiczne. Budujący jest fakt, że coraz więcej uwagi poświęca się rozpoznawaniu upośledzenia uczenia się wśród studentów szkół wyższych. Wielu studentów z takim upośledzeniem jest wystarczająco bystrych i zdolnych, by ominąć bariery na niższych poziomach edukacji, ale na studiach stają przed wyzwaniami wymagającymi od nich umiejętności, których mają na słabym poziomie lub ich w ogóle nie posiadają. Jak wynika z badań, negatywne skutki takich przeżyć nie ustają, gdy osoba kończy szkołę. Nawet po zakończeniu nauki, gdy trudności związane z upośledzeniem uczenia się już nie stanowią znaczącej przeszkody w życiu, młody człowiek nosi w sobie ślady wielu poniesionych w szkole porażek, które pozostają w okresie dojrzałości i nie znikają do późnej starości. Neurofeedback jest wówczas terapią która jest w stanie poprawić zrujnowany „pejzaż mózgu”, a Neurobik może pomóc w wykształceniu mechanizmów związanych z procesami uczenia się i zapamiętywania. Istnieje niewiele danych na temat trudności, jakie napotykają osoby dorosłe, których rozwojowi towarzyszyły osobiste i społeczne problemy, wynikające z zaburzenia uczenia się. Jest też jaśniejsza strona tego obrazu, gdyż ogólne uzdolnienia i wysoki poziom motywacji, by pokonać trudności związane napraw z uczeniem się, przyczyniają się niekiedy do niezwykłych osiągnięć życiowych. Trud i pokonywanie przeciwności wynikających z zaburzeń ucznia się nie muszą być ograniczeniem, a wręcz przeciwnie mogą pobudzać rozwój. Ale taki scenariusz wydarzeń dotyczy niewielu.
PROBLEMY w UCZENIU SIĘ
Jeśli nasza odpowiedź nie satysfakcjonuję Cię, skonkretyzuj pytanie i przeslij je z zakładki "KONTAKT".